Łuszczyca to żaden problem! Skuteczne leczenie naturalne
Autorem artykułu jest Dr Grand
Łuszczyca to długotrwała i nawracająca choroba zapalna skóry, która dotyka 1 na 50 osób, zwykle między 10. a 30. rokiem życia, choć może pojawić się w każdym wieku.
Aby zrozumieć tę uciążliwą dolegliwość, należy poznać jej cechy charakterystyczne:
- przyczyna łuszczycy nie jest znana,
- indywidualny charakter objawów,
- środki pomocne u jednych pacjentów u innych mogą okazać się nieskuteczne,
- efektywna metoda po pewnym czasie może stracić na skuteczności,
- łuszczyca ma charakter dziedziczny.
Normalnie skóra odnawia się po 30 dniach - jest to czas przedostania się komórek z głębszych warstw na powierzchnię skóry. Komórki chorego na łuszczycę trafiają na powierzchnię po 3 dniach, jakby organizm stracił naturalną kontrolę nad tym procesem. Nadmiar nowych tkanek trafia na powierzchnię, czego rezultatem są czerwone, czasami swędzące wybrzuszenia pokryte drobnymi łuskami lub grubymi, białymi płytkami - powstają tzw. tarczki. Łuszczyca ma tendencję do pełnoobjawowych nawrotów, między którymi występują okresy bezobjawowe.
Rodzaje łuszczycy:
- łuszczyca zwykła jest najbardziej powszechna, dotyka 9 na 10 chorych; zapalne, łuszczące się ogniska skórne pojawiają się na dużych obszarach ciała (tułowie i kończyny, głównie łokcie, kolana, dłonie, okolice pępka, dół pleców i owłosiona skóra głowy); mogą wystąpić także dołki na powierzchni paznokci oraz pogrubienie lub uniesienie płytki paznokcia;
- łuszczyca kropelkowa; małe plamy przypominające krople farby; zwykle występuje u dzieci, często po infekcjach wirusowych, tj. grypa czy mononukleoza zakaźna; może też poprzedzać paciorkowcowe zapalenie gardła;
- łuszczyca głowy; zaczerwieniona i łuszcząca się skóra często pojawia się wzdłuż linii włosów, może być swędząca i prowadzić do ostrego łupieżu;
- łuszczyca fałdów skórnych; drobne, ograniczone i czerwone obszary pojawiające się w okolicach pach, pachwin i pod piersiami; mało łuszczenia lub zupełnie go brak;
- łuszczyca krostkowa; występuje na dłoniach i podeszwach stóp, sporadycznie może być bardziej rozległa; małe, wyniosłe i żółte krosty są przyczyną powstawania strupów; pojawia się gorączka i wysoka liczba białych krwinek (leukocytoza), co wymaga specjalistycznego leczenia;
- erytrodermia łuszczycowa to najrzadszy, ale najpoważniejszy typ łuszczycy; rozległe zaczerwienienie całej skóry przy niewielkim łuszczeniu; przyczyną jest nieprawidłowe rozszerzenie naczyń krwionośnych pod skórą, co prowadzi do szybkiej utraty ciepła i zaburzeń równowagi płynów ustrojowych; potencjalnie zagraża życiu i wymaga natychmiastowego leczenia
Maksymalnie 1 osoba na 5 z łuszczycą choruje na stan zapalny stawów tzw. artropatia łuszczycowa, która wymaga szybkiego leczenia.
Nie znając przyczyn, leczenie przyczynowe jest niemożliwe, dlatego pozostaje wyłącznie leczenie objawowe, polegające głównie na kompleksowym wsparciu funkcji układu odpornościowego oraz na stosowaniu kremów i maści, które nawilżają skórę lub obniżają tempo powstawania nowych komórek.
Należy pamiętać, że nie wszystko pomaga wszystkim - potrzebny jest własny plan walki z chorobą. Wybranie najskuteczniejszego rodzaju leczenia w indywidualnym przypadku może trwać dość długo.
Oto sposoby leczenia łuszczycy i wskazówki profilaktyczne:
Łuszczyca - leczenie zewnętrzne, czyli...
Naturalna higiena regeneracyjna bez chemii myjącej. Sposób utrzymywania higieny ma wpływ na intensywność zmian łuszczycowych. Chemiczne środki myjące (mydła, żele, szampony itp.) mogą dodatkowo drażnić rozstrojoną tkankę skórną i utrudniać proces prawidłowej regeneracji, jednak usuwanie zabrudzeń jest konieczne, aby uniemożliwić rozwój wtórnego zakażenia. Optymalnym rozwiązaniem okazują się naturalne mikro- i nanobąbelki powietrzno-wodne, które działają sterylizująco i dotleniająco. Dzięki nim używanie detergentów jest zbędne, a powrót do prawidłowej funkcji skóry niezakłócony, wzmocniony i znacznie szybszy. Poza tym, precyzyjnie oczyszczona powierzchnia skóry lepiej wchłania miejscowe preparaty lecznicze, co potęguje efekt terapeutyczny.
Specjalne kule piorące, które bez utraty skuteczności prania ograniczają zużycie środków chemicznych, sprawiają, że ubrania są bardziej przyjazne dla wrażliwej, odbudowującej się tkanki. Im mniej proszku w praniu, tym lepiej wypłukana odzież z drażniących pozostałości chemii.
Ciepłe kąpiele zmniejszają ilość łusek, natomiast tarczki stają się mniejsze, jednak trzeba uważać, gdyż gorąca woda nasila świąd. Można dodać otręby pszenne - 1kg otrębów należy gotować przez 10-15 minut, następnie przecedzić i odwar wlać do wanny. Innym rozwiązaniem są płyny natłuszczające do kąpieli.
Zimne kąpiele z dodatkiem filiżanki octu z jabłek doskonale łagodzą świąd, podobnie jak lód. Do plastikowej torebki należy włożyć kilka kostek lodu i przyłożyć do chorych obszarów skóry. Wskazane są także kąpiele przedramion w zimnej wodzie - należy zgiąć ręce w łokciach i zanurzyć je na 30-60 sekund, następnie wytrzeć ręce ręcznikiem - zabieg powtarzać codziennie.
Przemienny prysznic wzmacnia cały organizm. Ciepła woda 2-3 minuty, zimna woda 10-20 sekund i od nowa.
Słońce. 95% pacjentów odczuwa poprawę po regularnych intensywnych kąpielach słonecznych. Znanym miejscem klimoterapii jest Morze Martwe (oprócz słońca bogaty w minerały muł i woda morska wyjątkowo skutecznie wspomagają leczenie łuszczycy). Łuszczyca nasila się zimą w klimacie zmiennym i wilgotnym, dlatego w miarę możliwości warto wyjeżdżać do ciepłych krajów. Promienie ultrafioletowe (zwłaszcza beta) są skutecznym lekiem, jednak prowadzą także do oparzeń, co może być przyczyną raka skóry. Jedynym sprawdzonym wyjściem jest krem przeciwsłoneczny położony na zdrowe obszary skóry.
Naświetlanie miejsc łuszczycowych przy pomocy lamp leczniczych lub w solarium - konsultacja z lekarzem jest niezbędna!
Akupunktura może okazać się także pomocna w leczeniu łuszczycy.
...czym smarować zmiany łuszczycowe?
Nawilżanie i zmiękczanie suchej skóry łagodzi przebieg choroby, ograniczając świąd i powstawanie łusek. Obojętne olejki do ciała, tłuszcze roślinne, galaretki wazelinowe, kremy, maści i płyny z alantoiną, lanoliną, woskiem (parafiną), liposomami, witaminą F, masłem shea, kwasem salicylowym lub mocznikiem skutecznie pomagają skórze zatrzymywać wilgoć. Najlepiej stosować je tuż po kąpieli, gdy skóra jest jeszcze mokra. Natomiast na świąd pomagają płyny z mentolem i kamforą.
Krem kortyzonowy, dostępny bez recepty, zawiera mniej leku niż kremy na receptę, jednak zawsze warto sprawdzić jego skuteczność. Jest bezpieczny nawet na twarzy i w okolicach narządów płciowych. Należy stosować tylko do osiągnięcia doraźnej poprawy i stopniowo odstawić, gdyż organizm po dłuższym czasie uodparnia się na jego działanie.
Osłonięte chore miejsca. Przy pomocy plastrów lub plastykowej folii należy zakleić na kilka dni wcześniej posmarowane kremem kortyzonowym zmiany skórne. Dzięki temu skóra mięknie, komórki ulegają zniszczeniu, co spowalnia ich rozmnażanie. Metoda skuteczna tylko na małych obszarach, nie większych od monety 5-złotowej, nie zadrapanych i nie zainfekowanych.
Smołę węglową nakłada się bezpośrednio na tarczki lub przygotowuje kąpiel z olejkiem zawierającym smołę, a głowę myje się szamponem z tym środkiem. Preparaty smołowe mogą pozostawiać plamy i mają intensywny zapach, dlatego należy postępować zgodnie z dołączoną instrukcją. Stosowanie każdego specyfiku należy przerwać, gdy wystąpi pieczenie lub podrażnienie skóry i nie smarować obszarów odkrytych bez naskórka.
Glinka indiańska zmieszana ze środkiem zmiękczającym doskonale pomaga na chore łokcie i kolana. Środek zmiękczający nadaje tarczkom wilgotność, a glinka przykrywa je.
Organiczny olej kokosowy (BIO) to kolejna naturalna i skuteczna alternatywa dla farmakologicznych preparatów nawilżających. Obecnie staje się coraz bardziej popularny w leczeniu różnych zmian skórnych.
Uczep trójlistkowy to ziele często wykorzystywane w leczeniu łuszczycy. Wyciąg można spożywać, smarować skórę lub dodawać do kąpieli.
Okłady z namoczonego mielonego lnu łagodzą objawy łuszczycy.
Pozostałe naturalne i sprawdzone preparaty do nacierania chorych miejsc:
1x dziennie:
- miód do ciała z propolisem,
- sok z aloesu,
- maść żywokostowa,
- napar z ziela przywrotnika i krwawnika,
- olejek dziurawcowy,
- olejek rumianku rzymskiego;
2-3x dziennie:
- nasiona wiesiołka dwuletniego utrzeć na miazgę lub zmiksować,
- maść lub wyciąg z ziela jeżówki.
Łuszczyca - leczenie wewnętrzne, czyli co jeść...
Dieta chorych na łuszczycę powinna dostarczać dużo witaminy B2 i H. Cebula, groch, kapusta, marchew, szpinak, owoc głogu, miód, drożdże, winogrona, śliwki i morele suszone to podstawowe środki lecznicze. Warto pić soki z marchwi, dyni i szpinaku. Zaleca się również suplementy mineralne oraz regularny post (5-7 dni w miesiącu lub 1 dzień w tygodniu).
Ryby i tran pomagają dzięki zawartości kwasu tłuszczowego eikozopentaenowego (EPA). Jednak skuteczność tej metody jest uwarunkowana od indywidualnych predyspozycji.
Pozostałe wskazówki:
Nadwaga sprzyja łuszczycy. Mimo braku naukowego wyjaśnienia tej zależności, stabilizacja wagi łagodzi dolegliwość.
Stres może wywołać i wzmaga chorobę. Pomaga tygodniowy urlop lub krótkie oderwanie się od codziennych obowiązków.
Inne podejście do choroby. Najważniejsze jest zaakceptowanie problemu i nauka skutecznych sposobów terapeutycznych. Jeśli od A do Z nic nie pomogło, nie wolno się poddawać, lecz znowu zacząć od A.
Uszkodzenia skóry mogą doprowadzić do nowych zmian. Chorzy na łuszczycę nie powinni zbierać jeżyn, nosić za ciasnych butów, ciasnego paska, używać tępej żyletki lub drażniących środków chemicznych.
Infekcja nasila łuszczycę, dlatego ważne jest wczesne i skuteczne leczenie każdego zakażenia oraz szczególna kontrola zmian łuszczycowych w czasie infekcji. Wówczas zalecane są preparaty antyseptyczne.
---
Więcej, w tym szczegółowe rekomendacje > LeczeniePRO.pl - Łuszczyca
W serwisie do pobrania DARMOWE ebooki prozdrowotne!
Polub edukacyjny fanpage o zdrowiu > Facebook.com/Leczeniepropl
Artykuł pochodzi z serwisu
www.Artelis.pl
Choroba a znaki zodiaku i przypisane im zioła
Autorem artykułu jest Światło życia
To ciekawe, że osoby spod tego samego znaku często cierpią na podobne schorzenia, czy choroby. Warto wiedzieć, jakie z nich najczęściej występują w naszym własnym zodiaku i co najważniejsze, jakimi ziołami, w sposób naturalny, możemy sobie pomóc.
Możesz zlekceważyc katar, ale bardziej poważne choroby, które ograniczają możliwość ruchu mogą prowadzić do depresji. Możesz cierpieć na bóle głowy i wokół głowy, miewać choroby oczu czy uszu i kłopoty z zatokami a nawet newralgię. Idealne zioła dla Ciebie to: kozłek lekarski, arnika, skrzyp polny.
Rzadko przyznajesz się, że chorujesz a to niestety jest powodem Twoich późniejszych kłopotów. Cierpisz najczęściej na stany zapalne gardła, zaparcia i schorzenia spowodowane tym, ze sobie folgujesz- stąd nadwaga więc dbaj o dietę, o kondycję. Idealne zioła dla Ciebie to: krwawnik pospolity, szałwia i korzeń lukrecji.
Przemęczenie nerwowe to potencjalny problem i chociaż rzadko narzekasz, to często masz problemy z gardłem, oskrzelami, kręgosłupem; nierzadko wypadają Ci włosy i masz kłopoty z krążeniem, a jeśli jesteś kobietą to z układem hormonalnym. Idealne zioła dla Ciebie: czarny bez, piołun, głóg i dzika róża.
Potrzebujesz dużo miłości i poczucia bezpieczeństwa, a problemy zdrowotne są u Ciebie zwykle z powodu zmartwienia. Często pogrążasz się w melancholii, miewasz niestrawność, katar, kaszel, zaburzenia pokarmowe. Idealne zioła dla Ciebie: koper włoski, majeranek.
Lubisz zwracać na siebie uwagę i jak inni Ci współczują... - to jedyna zaleta Twojego chorowania. Cierpisz na różne nagłe choroby, nierzadko na serce i choroby krążenia; nerwy zwłaszcza grzbietowe, ramiona, nadgarstki, nogi i kostki. Idealne zioła: głóg i rumianek.
Często choroba krzyżuje Ci plany, mimo że o zdrowie bardzo dbasz. Cierpisz na problemy z układem pokarmowym, kłopoty ze snem, ale największym obciążeniem dla Ciebie jest zamartwianie się rzeczami, na które nie masz wpływu. Zioła dla Ciebie: siemię lniane, koperek, prawoślaz lekarski.
Zwykle nie narzekasz na choroby, ale lubisz kiedy inni się z Tobą obchodzą jak z jajkiem. Miewasz problemy z nerkami, oczami, pęcherzem, czasem skórne i bóle pleców. Idealne zioła dla Ciebie to: jałowiec i lawenda, melisa.
Nierzadko jesteś przepracowany z powodu uporczywego dążenia do określonych celów, dlatego zdarzają Ci się obrażenia ciała; cierpisz też na problemy z organami rozrodczymi, przepuklinę, hemoroidy, górne drogi oddechowe i kręgosłup. Idealne zioła dla Ciebie to: piołun, chrzan, liście jeżyny.
Wysportowany, energiczny raczej nie miewasz poważnych chorób, ale lubisz jeść, pić i masz wypadki spowodowane ryzykownym trybem życia i bycia np. doznajesz urazów kończyn. Szybko wracasz do zdrowia. Idealne zioła dla Ciebie: kora dębu, dziurawiec.
Masz konserwatywne podejście do życia ale często sie zamartwiasz i przepracowujesz co może powodować czasowe niedomagania; miewasz problemy reumatyczne, z kośćmi oraz skórne. Idealne zioła dla Ciebie: skrzyp polny i mniszek lekarski.
Masz małą odporność na chłód, wilgoć i zmiany pogody. Jesteś bardzo aktywny umysłowo i możesz miewać kłopoty na tle nerwowym, kłopoty z koncentracją, a u osób starszych żylaki, problemy z krążeniem, a także z oczami, stawami. Idealne zioła dla Ciebie to: szałwia, mięta, koper.
Bardzo jesteś podatna na depresję, masz skłonność do fantazjowania, uważaj by nie doprowadzić sie również do problemów z alkoholem czy nadużywaniem leków, zwłaszcza w czasie niepewności emocjonalnej. Zanim sięgniesz po tabletkę, czy używkę wypróbuj medytacje, muzykę relaksacyjną, afirmację a zobaczysz, że uspakaja lepiej. Oprócz stanów związanych ze stresem miewasz kłopoty z układem limfatycznym, trawiennym i stawami. Idealne zioła dla ciebie to: melisa, dziurawiec i męczennica cielista.
---
Tarocistka Agnes; znajdziesz mnie tutaj: wizytauwrozki.pl
Artykuł pochodzi z serwisu
********************
Aloes – pospolita roślina lecznicza.
Aloes jest rośliną leczniczą , która wydaje się nam bardzo znana. Przecież w wielu domach uprawia się aloes w doniczkach. W razie potrzeby sięga się po liść, rozgniata się go, kładzie np. na miejsce zranienia i… załatwione. Można też wykorzystywać w celach terapeutycznych nalewki na aloesie.
Aloes (Aloe) jest gruboszowatą byliną z rodziny liliowatych. Wyróżnia się w tej grupie ok. 275 gatunków aloesów obejmujących krzewy, drzewa i rośliny zielne.
Jako typowy sukulent, aloes doskonale przystosował się do trudnych warunków wegetacji z ograniczoną ilością wody. Może więc – jako roślina pustynna - przetrwać długie okresy suszy i upałów dzięki zawartym w liściach rośliny pojemnikom wypełniającym się wodą przez okres 3-5 lat. Zawarta w pojemnikach woda przekształca się w tym czasie w naturalny roślinny żel.
Spośród wielu gatunków aloesów przebadano dość dokładnie 29 odkrywając ich własności lecznicze. Posiadają je m.in.: aloes drzewiasty (Aloe arborescens) rosnący przede wszystkim w Afryce Południowej i Wschodniej, na Półwyspie Arabskim, na Madagaskarze i Sokotrze, aloes afrykański (Aloe africana), aloes uzbrojony (Aloe ferox), Aloe perryi, Aloe chinensis, Aloe spicata, Aloe saponaria.
Najszerzej wykorzystywanym w lecznictwie i produkcji suplementów jest jednak Aloe vera (Aloe barbadensis). Uprawia się go przede wszystkim w południowych stanach Ameryki Północnej (rejony Teksasu nad Rio Grande), w Meksyku, na Antylach, w Australii, choć jest również spotykany w innych częściach świata (Indie, Cejlon, Filipiny, Tajwan).
Surowcem pozyskiwanym z aloesu jest przede wszystkim miąższ, zawarty w szarozielonych, grubych, mięsistych, mieczowatych liściach. Miąższ jest galaretowaty, jasnozielony. Z aloesu pozyskuje się również pulpę aloesową, w skład której wchodzi oprócz miąższu i soku również skóra wierzchnia liści. Oba surowce – miąższ z sokiem (alona) i pulpa aloesowa mają inne właściwości. Z tego względu tak ważne jest to rozróżnienie.
Miąższ pozyskuje się przez staranne obranie liści ze skóry. Po kilkakrotnym płukaniu masy i wyciśnięciu uzyskuje się czysty żel aloesowy pozbawiony gorzkiego i silnie przeczyszczającego soku zwanego alona, w skład którego wchodzą związki: aloina (żółta ciecz obecna w kanalikach liści), która jest C-glukozydem aloeemodynoantronu oraz barbaloina, i które zawiera pulpa aloesowa ( w przeciwieństwie do czystego miąższu).
Aloes jako roślina lecznicza znany był od starożytności. W wielu rejonach świata roślina ta uzyskała miano „zielonego lekarza”. Używano go do leczenia ran, balsamowania zwłok, wyrobu farb oraz jako silnego środka przeczyszczającego. Sokiem z aloesu posługiwali się zarówno Grecy jak i Arabowie oraz Hebrajczycy. Jego nazwa arabska oznacza po prostu „kwaśną, świetlistą substancję”. W Afryce ludy koczownicze jeszcze dzisiaj nazywają aloes „lilią pustyni”. Według starożytnych Egipcjan „krew” aloesu dodawała urody, zdrowia i zapewniała nieśmiertelność. Dlatego nazywali ją „rośliną nieśmiertelności” i umieszczali w grobowcach zmarłych faraonów. Krzysztof Kolumb zabierał zawsze aloes na swoje morskie wyprawy i nadal mu nazwę „lekarz w doniczce”, a Mahatma Ghandi stosował go w okresach postów zarówno jako pokarm oraz środek do oczyszczania organizmu. Dzisiaj aloes jest uznawany za„królową roślin leczniczych”.
Badania naukowe prowadzone w ostatnich dziesięcioleciach potwierdziły lecznicze własności aloesu. Zawdzięcza je roślina składowi – wyjątkowo bogatemu w różnorodne substancje.
Co więc zawiera aloes?
Przede wszystkim liście aloesu zawierają miąższ składający się w 96% z wody. Pozostałe 4% – to substancje o stwierdzonej aktywności biologicznej, a wyróżniono ich ponad 270.
Jest Aloe vera barbadensis wyjątkowo bogatym źródłem białek występujących w postaci aminokwasów (czyli w postaci najprostszej, najłatwiej przyswajalnej). Znajduje się w nim dziewięć z dziesięciu niezbędnych człowiekowi aminokwasów egzogennych (oprócz tryptofanu). Są to przede wszystkim: histydyna, leucyna, lizyna, fenyloalanina, arginina, metionina, treonina, tryptofaniwalina. Takie bogactwo doskonałych substancji odżywczych jest niezwykle rzadkie wśród roślin leczniczych.
Miąższ zawiera duże ilości witamin począwszy od β-karotenu, witamin: C, B1, B2, B3, po mniejsze ilości pozostałych (w tym B12). Występuje w nim również szereg biopierwiastków: potas, wapń, magnez, sód, fosfor, cynk, siarka, żelazo oraz śladowe ilości krzemu, kobaltu, manganu, miedzi, niklu, boru, glinu, litu, chromu, molibdenu, boru, cyny. Sok z aloesu zawiera także związki glikozydowe – aloinę, aloinozydy A i B, aloemadynę, żywice, śluzy, biostymulatory (biostymina).
Niezwykle cennym składnikiem aloesu są enzymy (np. bradykinaza), mono, bi- oraz polisacharydy lub ich pochodne (np. glukoproteiny), posiadające zdolność wiązania się z białkami błon komórkowych i osocza. Najważniejszymi jednak składnikami są molekuły cukrowe o długich łańcuchach – mukopolisacharydy, m.in. acemannan (doskonały immunostymulator aktywizujący makrofagi).
Ciekawą propozycją z dziedziny kosmetyki leczniczej są balsamy do ciała zawierające aloe vera w połączeniu np. z witaminami: A, E, pantenolem (witaminą B5) oraz mocznikiem, które:
- doskonale nawilżają skórę,
- dostarczają witamin, minerałów i pierwiastków śladowych,
- sprzyjają rozwojowi komórek skóry i regenerują ją,
- zapobiegają przesuszaniu skóry,
- chronią przed działaniem wolnych rodników, uelastyczniają tkankę,
- przeciwdziałają tworzeniu się zmarszczek,
- nadają skórze jedwabistą miękkość.
Jak widzisz, aloes ma wyjątkowo szerokie spektrum zastosowań. Może pora zainteresować się aloesowymi preparatami i zacząć je przyjmować, aby wzmocnić organizm i aby zdrowie nam dopisywało?Janusz Dąbrowski
Jako typowy sukulent, aloes doskonale przystosował się do trudnych warunków wegetacji z ograniczoną ilością wody. Może więc – jako roślina pustynna - przetrwać długie okresy suszy i upałów dzięki zawartym w liściach rośliny pojemnikom wypełniającym się wodą przez okres 3-5 lat. Zawarta w pojemnikach woda przekształca się w tym czasie w naturalny roślinny żel.
Spośród wielu gatunków aloesów przebadano dość dokładnie 29 odkrywając ich własności lecznicze. Posiadają je m.in.: aloes drzewiasty (Aloe arborescens) rosnący przede wszystkim w Afryce Południowej i Wschodniej, na Półwyspie Arabskim, na Madagaskarze i Sokotrze, aloes afrykański (Aloe africana), aloes uzbrojony (Aloe ferox), Aloe perryi, Aloe chinensis, Aloe spicata, Aloe saponaria.
Najszerzej wykorzystywanym w lecznictwie i produkcji suplementów jest jednak Aloe vera (Aloe barbadensis). Uprawia się go przede wszystkim w południowych stanach Ameryki Północnej (rejony Teksasu nad Rio Grande), w Meksyku, na Antylach, w Australii, choć jest również spotykany w innych częściach świata (Indie, Cejlon, Filipiny, Tajwan).
Surowcem pozyskiwanym z aloesu jest przede wszystkim miąższ, zawarty w szarozielonych, grubych, mięsistych, mieczowatych liściach. Miąższ jest galaretowaty, jasnozielony. Z aloesu pozyskuje się również pulpę aloesową, w skład której wchodzi oprócz miąższu i soku również skóra wierzchnia liści. Oba surowce – miąższ z sokiem (alona) i pulpa aloesowa mają inne właściwości. Z tego względu tak ważne jest to rozróżnienie.
Miąższ pozyskuje się przez staranne obranie liści ze skóry. Po kilkakrotnym płukaniu masy i wyciśnięciu uzyskuje się czysty żel aloesowy pozbawiony gorzkiego i silnie przeczyszczającego soku zwanego alona, w skład którego wchodzą związki: aloina (żółta ciecz obecna w kanalikach liści), która jest C-glukozydem aloeemodynoantronu oraz barbaloina, i które zawiera pulpa aloesowa ( w przeciwieństwie do czystego miąższu).
Aloes jako roślina lecznicza znany był od starożytności. W wielu rejonach świata roślina ta uzyskała miano „zielonego lekarza”. Używano go do leczenia ran, balsamowania zwłok, wyrobu farb oraz jako silnego środka przeczyszczającego. Sokiem z aloesu posługiwali się zarówno Grecy jak i Arabowie oraz Hebrajczycy. Jego nazwa arabska oznacza po prostu „kwaśną, świetlistą substancję”. W Afryce ludy koczownicze jeszcze dzisiaj nazywają aloes „lilią pustyni”. Według starożytnych Egipcjan „krew” aloesu dodawała urody, zdrowia i zapewniała nieśmiertelność. Dlatego nazywali ją „rośliną nieśmiertelności” i umieszczali w grobowcach zmarłych faraonów. Krzysztof Kolumb zabierał zawsze aloes na swoje morskie wyprawy i nadal mu nazwę „lekarz w doniczce”, a Mahatma Ghandi stosował go w okresach postów zarówno jako pokarm oraz środek do oczyszczania organizmu. Dzisiaj aloes jest uznawany za„królową roślin leczniczych”.
Badania naukowe prowadzone w ostatnich dziesięcioleciach potwierdziły lecznicze własności aloesu. Zawdzięcza je roślina składowi – wyjątkowo bogatemu w różnorodne substancje.
Co więc zawiera aloes?
Przede wszystkim liście aloesu zawierają miąższ składający się w 96% z wody. Pozostałe 4% – to substancje o stwierdzonej aktywności biologicznej, a wyróżniono ich ponad 270.
Jest Aloe vera barbadensis wyjątkowo bogatym źródłem białek występujących w postaci aminokwasów (czyli w postaci najprostszej, najłatwiej przyswajalnej). Znajduje się w nim dziewięć z dziesięciu niezbędnych człowiekowi aminokwasów egzogennych (oprócz tryptofanu). Są to przede wszystkim: histydyna, leucyna, lizyna, fenyloalanina, arginina, metionina, treonina, tryptofaniwalina. Takie bogactwo doskonałych substancji odżywczych jest niezwykle rzadkie wśród roślin leczniczych.
Miąższ zawiera duże ilości witamin począwszy od β-karotenu, witamin: C, B1, B2, B3, po mniejsze ilości pozostałych (w tym B12). Występuje w nim również szereg biopierwiastków: potas, wapń, magnez, sód, fosfor, cynk, siarka, żelazo oraz śladowe ilości krzemu, kobaltu, manganu, miedzi, niklu, boru, glinu, litu, chromu, molibdenu, boru, cyny. Sok z aloesu zawiera także związki glikozydowe – aloinę, aloinozydy A i B, aloemadynę, żywice, śluzy, biostymulatory (biostymina).
Niezwykle cennym składnikiem aloesu są enzymy (np. bradykinaza), mono, bi- oraz polisacharydy lub ich pochodne (np. glukoproteiny), posiadające zdolność wiązania się z białkami błon komórkowych i osocza. Najważniejszymi jednak składnikami są molekuły cukrowe o długich łańcuchach – mukopolisacharydy, m.in. acemannan (doskonały immunostymulator aktywizujący makrofagi).
Ciekawą propozycją z dziedziny kosmetyki leczniczej są balsamy do ciała zawierające aloe vera w połączeniu np. z witaminami: A, E, pantenolem (witaminą B5) oraz mocznikiem, które:
- doskonale nawilżają skórę,
- dostarczają witamin, minerałów i pierwiastków śladowych,
- sprzyjają rozwojowi komórek skóry i regenerują ją,
- zapobiegają przesuszaniu skóry,
- chronią przed działaniem wolnych rodników, uelastyczniają tkankę,
- przeciwdziałają tworzeniu się zmarszczek,
- nadają skórze jedwabistą miękkość.
Jak widzisz, aloes ma wyjątkowo szerokie spektrum zastosowań. Może pora zainteresować się aloesowymi preparatami i zacząć je przyjmować, aby wzmocnić organizm i aby zdrowie nam dopisywało?Janusz Dąbrowski
---
Artykuł pochodzi z serwisu
********************
Zioła - naturalne metody na zdrowie i urodę
Autorem artykułu jest Poczta Kwiatowa
Mimo szybkiego rozwoju medycyny, wciąż korzystamy z dobroczynnych właściwości roślin. Choć nie zakopujemy już pęków ziół na rozstajach dróg i nie parzymy magicznych mikstur, warto wiedzieć jakie jest lecznicze działanie najpopularniejszych ziół.
Czy marchewka to zioło?
Czym są zioła? Wiele jest definicji. Najszersza określa ziołami wszystkie rośliny, których właściwości można wykorzystać. W tym zakresie mieściłyby się jednak również jadalne warzywa i owoce. Słownik Oksfordzki określa ziołami rośliny, których liście lub łodygi i liście są stosowane w medycynie albo wykorzystywane dla ich aromatu i smaku. Warto też wspomnieć o ziołach, które wprawdzie mają wpływ na metabolizm człowieka lecz zaliczane są do roślin trujących. Wyłania się więc podział ziół na:
* Lecznicze
* Przyprawy
* Trujące
Lecznicze właściwości niektórych ziół:
AloesWykorzystywane są liście aloesu lub uzyskany z nich sok. Aloes ma właściwości przeczyszczające, poprawia przemianę materii , wzmacnia. Stosowany wewnętrznie przyśpiesza gojenie ran. Aloes jest składnikiem wielu środków wspomagających odchudzanie i oczyszczanie organizmu.
Babka lancetowata
Stosowana przy chorobach gardła. Ma działanie wykrztuśnie i przeciwzapalne. Sok może też być używane przy przewlekłej chrypce, np. u palaczy. Babka to także popularny środek przyśpieszający gojenie ran.
Bazylia
Znana przede wszystkim jako przyprawa. Zawarte w bazylii olejki eteryczne mają działanie wykrztuśnie. Bazylię stosuje się też jako środek pobudzający apetyt i regulujący trawienie.
Bez Czarny
W lecznictwie stosuje się kwiaty i owoce. Zawarte w nich substancje mają działanie moczopędne i wzmacniają naczynia krwionośne. Owoce działają napotnie i łagodnie przeczyszczają. Napar z czarnego bzu może też być stosowany zewnętrznie do przemywania oczu, pomaga w likwidacji stanów zapalnych.
Czosnek pospolity
Popularna przyprawa o wielu właściwościach leczniczych. Działa jak łagodny antybiotyk, ma właściwości przeciwbakteryjne i antygrzybicze. Reguluje pracę przewodu pokarmowego, zwiększając ilość wydzielanego soku żołądkowego. Obniża gorączkę i ciśnienie krwi, przeciwdziała zakrzepom i redukuje zapalenia.
Dziurawiec
Ma działanie bakteriobójcze; może być stosowany zewnętrznie do dezynfekcji. Jest składnikiem leków zwalczających łagodne objawy depresji; dziurawiec działa na poprawę samopoczucia, zmniejsza migrenowe bóle głowy i bezsenność. Stosowanie dziurawca wymaga ostrożności, bo zwiększa on wrażliwość na słońce.
Kminek zwyczajny
Ma właściwości przeciwskurczowe, łagodzi bóle menstruacyjne. Reguluje też działanie układu trawiennego. Kminek stosowany jest także przy chorobach gardła, ma działanie wykrztuśne i przeciwzapalne.
Mięta
Mięta stosowana jest jako przyprawa. Napar korzystnie wpływa na układ trawienny, pobudza wydzielanie soku żołądkowego i żółci w wątrobie. Ma też działanie antyseptyczne, zarówno w zastosowaniu wewnętrznym jak i zewnętrznym.
Nawłoć
Działa przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie, wzmacnia naczynia krwionośne. Napar jest stosowany przy leczeniu zapalenia pęcherza moczowego. W zewnętrznym stosowaniu nawłoć przyspiesza gojenie się ran; napar jest stosowany do przemywania wrzodów i zmian skórnych.
Rumianek
Popularna roślina o wielu zastosowaniach. Ma właściwości przeciwzapalne i przeciwskurczowe. Wpływa łagodząco na bóle żołądka. Ma również działanie przeciwalergiczne. Zewnętrznie używany do przemywania owrzodzeń; działa łagodząco.
Podbiał pospolity
Ma przede wszystkim działanie wykrztuśne; jest stosowany przy chorobach układu oddechowego. Ma zastosowanie także w schorzeniach nerek i pęcherza. Zewnętrznie może być używany do przemywania skóry; ma właściwości pielęgnacyjne, pomaga likwidować przebarwienia.
Wrzos zwyczajny
Ma działanie przeciwzapalne, moczopędne i uspokajające. Stosuje się je przy schorzeniach dróg moczowych, chorobach nerek i przewodu pokarmowego.
---
www.pocztakwiatowa.pl Niniejszy artykuł może być kopiowany i przedrukowywany wyłącznie w niezmienionej postaci - dotyczy to także wszystkich linków w tekście.
Artykuł pochodzi z serwisu
********************
Zioła lecznicze
Autorem artykułu jest Paulinka
Zainteresowanie ziołami i lekami ziołowymi zwiększyło się odkąd ludzie odkryli wartość tego typu surowców oraz naturalnych metod leczenia i przekonali się, że stosowanie leków farmakologicznych może mieć niekorzystne skutki uboczne.
Współczesna farmakologia wywodzi się z ziołolecznictwa i nadal wiele bardzo silnie działających leków wytwarzanych jest ze składników pochodzenia roślinnego. Wybierając sposób leczenia, trzeba jednak pamiętać, że zioła nie zawsze są tak bezpieczne jak sugerują zielarze. Na podstawie obserwacji można stwierdzić, że słuszna jest ogólna tendencja do propagowania ziołolecznictwa, gdyż przy leczeniu ziołami zazwyczaj występuje mniej skutków ubocznych niż w przypadku stosowania leków farmakologicznych. Istnieją również dolegliwości, jak np. niektóre rodzaje egzemy, przy których leczenie farmakologiczne nie jest skuteczne, więc stosowanie ziół jest szczególnie uzasadnione.
Ponownie odkrywa się leczniczą wartość ziół, którą potwierdzają liczne badania naukowe. Nasza obecna wiedza dotycząca ziół i ziołolecznictwa gromadzona był przez wieki, poczynając od doświadczeń egipskich kapłanów którzy rutynowo praktykowali ziołolecznictwo. Papirus z 1500 r.p.n.e. wymienia setki ziół leczniczych, wiele z nich stosowanych jest nadal obecenie.
Spór między zwolennikami leków syntetycznych, a propagatorami naturalnych środków leczniczych ciągle trwa. Tymczasem im więcej ludzi zaczyna unikać zażywania syntetycznych leków z obawy przed możliwymi skutkami ubocznymi, tym bardziej wzrasta zainteresowanie ziołolecznictwem.
---
HerbZone - Twoja strefa ziół
Artykuł pochodzi z serwisu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz